Έρωτας είναι θαρρώ...

Στην ηλικία που είμαι ο έρωτας  μου ξαναχτύπησε την πόρτα για τρίτη φορά.

Όποια ξέρει την ηλικία μου μην μιλήσει θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα. Ακούτε;

Η πρώτη φορά ήταν πριν από δεκατέσσερα χρόνια με τον Κώστα μου, που ήμαστε ακόμα μαζί, η δεύτερη πριν από πέντε χρόνια με τον Δημήτρη μου που τον ερωτεύθηκα από την στιγμή που γεννήθηκε, και αυτός ο έρωτας κατέληξε στο να τον βαπτίσω, και η τρίτη φέτος στις δεκατέσσερις Φεβρουαρίου που γεννήθηκε ο μπέμπης της κολλητής μου της Αλεξάνδρας, που θα τον βαπτίσω επίσης,.

Ποτέ δεν συμπάθησα την γιορτή των ερωτευμένων γιατί την θεωρούσα καθαρά εμπορική.

Οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα και όσο για τα δώρα καλύτερα έκπληξη παρά προκαθορισμένα.

Η Αλεξάνδρα κανονικά θα γεννούσε είκοσι μέρες αργότερα αλλά ο μικρός είχε άλλη άποψη. Και έτσι 14/2/2011 μας έκανε την εμφάνισή του.

Επιτέλους έχω κάποιο λόγο να γιορτάζω την ημέρα αυτή και μάλιστα σοβαρό, δεν νομίζετε;

Ο μικρός λοιπόν μας έπιασε όλους εξ απροόπτου (και γονείς και φίλους) και έτσι αποφάσισα να του κάνω μία τούρτα από πάνες, δώρο, με πράγματα που σίγουρα θα φανούν χρήσιμα σε μια γυναίκα που γίνεται πρώτη φορά μητέρα.

Η τούρτα περιείχε μπιμπερό, σελτεδάκια, φορμάκια , μασητικό για τα δοντάκια, παιχνιδάκια για την κούνια και για το καρότσι, κουδουνίστρα, λούτρινα ζωάκια, παππουτσάκια αγκαλιάς, κουβερτούλες αγκαλιάς και φυσικά τι άλλο πάνες.

Ο ελεφαντάκος έχει πάνω του μάτι ,για να μην μας το ματιάσουνε το παιδί.

Από άλλη οπτική γωνία.

Και συσκευασμένη για να πάει στα χεράκια τους.

Αλεξάνδρα μου και Γιώργο μου να μας ζήσει ο κούκλος μας (γιατί δεν σας το είπα το παιδί είναι κουκλί), και να τον δείτε όπως επιθυμείτε. Καρδούλα μου να είσαι πάντα γερός δυνατός και καλότυχος.
Καλώς μας ήρθες.